Descripción del sitio
A beleza do mosteiro de Ribas de Sil vese reforzada pola magnífica paraxe que o rodea. Aínda Que moi probablemente a súa orixe é anterior, a primeira mención nas fontes documentais remóntase ao ano 876, coincidindo coa doazón. No ano 969 dirixe o cenobio o abade Gundesindo. Os reis Alfonso VI e Alfonso VII conceden privilexios de couto, o que manifesta a súa independencia. É no século XVI cando empeza a depender do veciño San Esteban de Ribas de Sil, despois pasará con este a formar parte dos centros vinculados a Celanova. En calquera caso sempre foi un mosteiro de pequena magnitude cunha comunidade escasa, nunca superior á decena de monxes. Santa Cristina é un dos principais monumentos do románico provincial. A nave, dividida en cinco tramos, xa apunta maneiras góticas nos seus arcos apuntados. A decoración interior do templo estivo policromada. a recente actuación de restauración eliminou a pintura deixando só como mostra un capitel. A igrexa presenta, segundo Chamoso Lamas, dúas etapas: a primeira do século XII comprendería a cabeceira tripartita e o cruceiro; e a segunda do século XIII coa nave e a portada. O exterior a igrexa presenta na fachada oeste unha división bipartita: na parte superior destaca un impresionate rosetón; na parte inferior a portada propiamente dita na que apreciamos porta abocinada con seis pares de columanas sobre as que reposan tres arcos de mediopunto enmarcados con chambrana taqueada. A nave lonxitudinal, similara nas fachadas norte e sur, esta dividida por catro contrafortes correspondentes cos cinco tramos interiores do templo. As paredes están iluminadas por catro óculos, tres ventanas completas no muro sur e duas ventanas completas e saeteira no norte, delimitados verticalmente polos contrafortes. No muro norte destaca a torre do XIII e as construccións monacais adosadas a dito muro. Finalmente, a interesante e orixinal cabeceira tripartita na que destaca polas súas proporcións a absida central con catro contrafortes e tres ventanas. A cornisa da igrexa descansa sobre canzorros, entre os que cabe destacar os da cabeceira.